Okolice w których się znalazłam po prostu roją się od wszelkiego rodzaju dzikich zwierząt, i o ile wielką atrakcją jest natknąć się na dzikiego zwierza w Polsce, o tyle tutaj widok jelenia, lisa, skunksa czy dzikiego indyka jest dość powszechny. Szczególnie łatwo o to teraz, gdy śniegi pokryły ostatnie sterczące trawy w górach, i cała dziczyzna zeszła się w doliny. Tak więc dzisiaj po przyjściu z kościoła miałam okazję przypatrzeć się olbrzymim ptakom, jakimi są dzikie indyki, na dowód zamieszczam zdjęcie. Jak już zapewne wcześniej pisałam, nie tylko mogę obserwować te cuda natury, ale również poznawać ich kulinarne walory, i tak w moim menu często pojawia się jeleń, pstrąg tęczowy, bażant, a zdarzyła się też i wiewiórka. Ostatnimi czasy , a właściwie 3 stycznia odbyła się moja pierwsza szkolna wyprawa. Gdzie? Do kina. Wszyscy seniorzy czcili zakończenie omawiania lektury „Nędznicy”. Tak się szczęśliwie złożyło, że akurat nakręcili nowy film, więc nauczyciel postanowił zabrać nas na niego przed testem. Obsada i realizacja jest naprawdę świetna, nie wiem kiedy będzie premiera w Polsce, ale jak ktoś rozumie wystarczająco dobrze angielski, to polecam obejrzeć w oryginale. Niemalże wszystkie partie są śpiewane, więc jednocześnie ostrzegam antyfanów tego typu filmów. Wzruszająca historia, niektóre sceny rozczulają do łez, inne wywołują gniew i obrzydzenie… Wszyscy, którzy znają treść z pewnością wiedzą o czym mówię. Jak przystało na podsumowanie, będzie to krótka notka odnośnie tego jak się tu święta kończą. Tak więc jak tutejsza tradycja nakazuje, choinkę i dekoracje chowamy kiedy? Tak jest, w pierwszym tygodniu po świętach… No cóż, przynajmniej w kościele śpiewamy jeszcze kolędy, po inaczej to by zwariować można było, jak ten czas się tu przyspiesza, choć i tak trafiłam to dość powolnie żyjącej okolicy. A tu już niedługo półmetek mojego pobytu… Więc do wszystkich, którzy mnie znają, i do tych, którzy nie, powtórzę to co powiedziałam sobie na lotnisku przed wylotem: „zaraz wracam”