Podczas weekendu miałem dość rzadką okazję aby porozmawiać z moim przyjacielem Karolem oraz z moimi rodzicami. Po opisaniu całej sytuacji wspólnie postanowiliśmy że ten tydzień będzie ostateczny jeśli nie podjęte będą żadne kroki ażeby zmienić moje miejsce zamieszkania tudzież nie pojawi się żadna informacja o takiej możliwości. Przez cały tydzień rozmyślałem jak to będzie jeśli nie dostanę żadnej informacji od Margaret, co powiem host rodzicom, jak zareagują moi znajomi z Polski. Każdego dnia siedziałem jak na szpilkach i gdy tylko telefon dzwonił na lekcji do nauczyciela to niemalże za każdym razem podnosiłem się z krzesła ponieważ zawsze jak ktoś chce się ze mną spotkać w biurze to najpierw dzwonią do nauczyciela który przekazuje mi informacje o tym że mam się udać do sekretariatu. W środę podczas przebierania się po WF-ie nadawano szkolne ogłoszenia i uczeń czytający te informacje zaanonsował że wszyscy studenci z wymiany mają udać się na lunchu do Sali prezentacyjnej ponieważ ma się tam odbyć spotkanie z koordynatorką. Niemalże podskoczyłem gdy to usłyszałem. Po mojej głowie zaczęły intensywnie krążyć myśli ponieważ miałem wrażenie że dostanę jakąkolwiek informacje o przeprowadzce. Po WF-ie miałem ekonomię i przez całe 73 minuty myślałem o możliwym transferze tudzież o powrocie do Polski. Byłem niezwykle niezadowolony z tego spotkania, jak zawsze do wypełnienia mieliśmy papierek z kilkoma niezbyt skomplikowanymi pytaniami które są dość infantylne, na przykład czy mówisz już dobrze po angielsku, czy radzisz sobie w szkole. Po jak najszybszym wypełnieniu tej „kartkówki” chciałem spytać Margaret czy nie ma wiadomości tylko dla mnie jednak prowadziła ona rozmowę z innymi studentami kompletnie o sprawach nieważnych dla mnie takich jak przerwa wiosenna czy mecz hokeja. Z całym szacunkiem ale taka gadka szmatka to nie to po co siedziałem tam pół godziny, Margaret nawet skierowała się do mnie z pytaniem czy zamierzam gdzieś pojechać na przerwę wiosenną. Nie wiem czy ona w ogóle zdawała sobie sprawę jakie ważne jest dla mnie dostanie informacji o transferze i nie miałem raczej zamiaru wysnuwać daleko idących planów dotyczących przerwy wiosennej bez informacji czy nie znaleziono dla mnie rodziny. Czekałem do końca tego spotkania żeby porozmawiać z koordynatorka sam na sam. Gdy wszyscy dokończyli to co jedli i wyszli podszedłem do Margaret i spytałem czy ma jakiekolwiek wieści o nowej rodzinie. Bez zastanowienia odparła tylko że nie, nie próbowała mnie nawet mamić że pracuje nad tym i tylko krótko odpowiedziała że nie ma ŻADNYCH nowych wiadomości. Gdy to usłyszałem niemal po kilku sekundach wiedziałem co o tym myśleć, granica do której miałem podjąć decyzje o powrocie miała mieć miejsce w piątek ale jeśli w środę Margaret nie miała żadnych wieści to podejrzewałem że z jej tempem pracy to do piątku nikogo nie znajdzie. Nie omieszkałem jednak zapytać czy uważa ona jeszcze że może uda się kogoś znaleźć do piątku. Niestety, odpowiedziała że nie widzi żadnej szansy na taką możliwość. Gdy już byłem pewny że nie uda mi się przeprowadzić w tym tygodniu natychmiastowo podjąłem decyzje o powrocie, nie była to nieprzemyślana decyzja, myślałem o tym już od dłuższego czasu jednak ten moment przeważył o wszystkim i od tamtej pory byłem całkowicie pewny że robię słusznie.